Meditaties

De zorgzame Herder

Jesaja 40:11 “Hij zal Zijn kudde weiden gelijk een herder; Hij zal de lammekens in Zijn armen vergaderen en in Zijn schoot dragen; de zogende zal Hij zachtkens leiden.”

In deze woorden blijkt de tedere zorg die de HEERE heeft voor de Zijnen. Zij worden in dit gedeelte ”lammekens” is lammeren genoemd. Dat zijn pas geboren schapen…… levende schapen…… De levende lammeren zijn klein en teer en kunnen dikwijls niet meekomen in de kudde. Ze moeten in alles geholpen worden. Ze lopen zoveel te dwalen. Maar ze trekken toch altijd weer op het moederschaap aan. Want daar moeten zij zijn om gevoed te worden. En het moederschaap geeft zich daar ook helemaal voor. De natuur leert ons al deze dingen.

Als er staat dat Hij de lammeren in Zijn armen vergadert en in Zijn schoot draagt, dan is dat een beeld uit het herdersleven uit die tijd. De kleine schaapjes worden als ze moe zijn door de sterke armen van de herder opgetild en gedragen. Hij draagt ze dan in Zijn schoot. Dat wijst op het herderskleed dat bekent is in het oosten. Dat kan worden opgebonden als een zak. De vermoeide lammeren zitten daar dan veilig en warm. Dicht bij de borst van de herder, die een warm kloppend hart heeft voor de kudde en niet in het minst voor de kleinen ervan.

Met de Herder wordt hier de HEERE bedoeld. David zegt: ‘De HEERE is mijn Herder’. De Heere Jezus zegt: ‘Ik ben de goede Herder’. Wat een zorg spreekt er uit bovengenoemde tekst voor de klein gelovigen in de genade. Dat zijn degenen die pas door Gods Geest bekeerd en wederom geboren zijn. Zij kunnen nog geen grote dingen vertellen. Van ervaring weten ze maar weinig te zeggen. Wat weet een pasgeboren kind van het leven? Toch kun je aan dat kind zien en horen dat het leeft. Want het schreeuwt. Net als de lammeren. Ze hebben een droefheid naar God. De hele wereld kan hen geen verzadiging geven. Zij moeten het van de Heere hebben. Die zoeken zij dan ook. Die lopen ze achterna. Ze zijn net als de kleine lammeren. Je kunt ze vaak in de nabijheid van de kerk vinden. Want daar krijgen ze voedsel voor hun ziel. Zij zijn alleen maar op hun gemak als ze van de Heere Jezus horen vertellen. Als er goed van God wordt gesproken, dan voelen zij zich ook goed. Ze zijn als nieuwgeborenen zeer begerig naar de onvervalste melk van het Woord. De beloften uit Gods Woord doet hen goed. Daar putten zij moed uit. Zij krijgen daar krachten door. Als de lammeren gevoed worden, dan komen zij tot rust. Dan mogen zij nederliggen in grazige weiden, om het met psalm 23 te zeggen.

Lammeren zijn vanwege hun jonkheid en onervarenheid zeer schrikachtig. Ze zijn gauw van streek. Zo is het ook met de pasgeboren kinderen van God. Ze zijn bang voor de hond, dat is de duivel. Ze zijn bang voor de zonden, want die nemen de rust van hun ziel weg. Maar deze dingen moeten er aan meewerken om hen op hun plaats bij de Heere te brengen. Ze worden steeds weer uitgedreven naar het Woord. De HEERE is hun Herder. Hij is met innerlijke ontferming over hen bewogen. Hij verstoot ze niet. Hij vergadert ze in Zijn armen. Dat zijn uitgebreide armen. Dat zijn machtig sterke armen. Hij zegt: ‘Laat de kinderen tot Mij komen en verhindert ze niet’. Hij omarmt hen en drukt hen aan Zijn hart.

Zijn oog zal op hen zijn en als ze niet meer verder kunnen, dan draagt Hij hen. Dan leren ze hoe afhankelijk ze zijn en dat ze nog niet op eigen benen kunnen staan. Dat ze zichzelf niet toevertrouwd zijn. Doch wat is Zijn zorgende liefde dan groot want ze hoeven er zelf niets aan te doen. De HEERE draagt hen. Hij is alles en Hij doet ook alles. Zij kunnen op Zijn kosten zalig worden. Zij bevinden zich in Zijn schoot dichtbij Zijn hart. Dat voelt men van liefde kloppen. Men zit daar ook behaaglijk warm. Het is aangenaam voor de ziel om zo dichtbij de Heere te mogen zijn. Het zal hen dan ook aan niets ontbreken.

Hij zorgt voor hen. Hij staat er voor in dat zij zalig zullen worden. En daar vertrouwen zij dan ook op. Ze hebben een kinderlijk geloof. Zo dicht bij de Heere kunnen ze het leven in en kunnen ze het leven aan, en naar Zijn toekomst uitzien. Er zijn er overal, ook bij ons en ook voor ons, van die heilige momenten in de woordverkondiging met bemoediging, daar kunnen we weiden vinden, krijgen we voedsel, Hij leidt ons zachtkens.

Ds. H.C. van der Ent (1918-1997)

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Psalmen in de nacht

“En zongen Gode lofzangen” - Handelingen 16:25

In de donkere nacht klinkt vanuit een gevangenis in de stad Filippi psalmgezang. We horen twee mannen een lofzang zingen ter ere van God. Is dat niet vreemd? Het is wel uitzonderlijk. Hoewel we immers geschapen zijn om te leven tot de eer van onze Schepper wordt het zingen van Zijn lof maar weinig gehoord. Zeker als de omstandigheden er niet naar zijn. Lofzang vanuit een gevangenis!

Het zijn de apostel Paulus en zijn metgezel Silas die in een donker hol met bebloede ruggen vanwege ontvangen zweepslagen en met hun voeten vastgezet in een groot blok, lofzangen zingen. Geen klaagzangen, geen luide verwensingen worden gehoord, maar lofzangen. Heel opmerkelijk, zelfs de medegevangenen kijken er van op. Het zijn twee kinderen van God die daar zingen. Maar kunnen die dan altijd zingen, hoe de levensomstandigheden dan ook zijn? Kan een kind van God altijd dankdag vieren?

Denk dat niet. Ook het hart dat de Heere vreest kan opstandig zijn. Ook een kind des Heeren kan vloeken en tegen de Heere opstaan. Dat leert het ontdekkend onderwijs van de Heilige Geest wel. Maar Paulus en Silas zingen, midden in de nacht. Terwijl hen groot onrecht is aangedaan. Hoe dat kan? De Heere is bij hen. En om Zijn aanwezigheid, Zijn kracht en hulp hebben ze gevraagd.

Een lofzang wordt gehoord. Maar ze hebben eerst hun omstandigheden opgedragen aan de Heere. Het was wel een donkere weg, maar toch vooral Gods weg. Had Hij hen niet naar Filippi gestuurd? Nu mogen ze in hun gebed vrijmoedig om hulp en uitkomst vragen! En … ze mogen geloven in uitkomst en redding. Waaraan we dat merken? Hieraan: ze beginnen niet pas hun lofzang te zingen als de banden los gemaakt zijn en de deuren van de gevangenis open vliegen. Maar ze zingen Zijn lof te midden van ellendige omstandigheden. Het is als met Psalm 42 vers 5: Maar de HEERE zal uitkomst geven, Hij Die ’s daags Zijn gunst gebiedt, ik zal in dit vertrouwen leven en dat melden in mijn lied!

Misschien verkeert u vandaag in omstandigheden van ernstige zorg of een zwaar verdriet. Misschien hebt u een moeilijk jaar achter de rug. Ik vraag u niet mij te vertellen wat u neer drukt. Maar ik vraag u wel of u de weg kent die Paulus en Silas gingen in hun ellendige omstandigheden. De weg naar boven. Is het biddag geworden?

Wellicht verkeert u in geestelijk opzicht in nood en duisternis en kent u het beklemmend gevoel niet voor de Heere te kunnen bestaan. U voelt uw schuld drukken, maar weet niet hoe in het reine te komen met God. Ook u vraag ik of het u uitgedreven heeft naar de Allerhoogste: ik hef tot U Die in de hemel zit, mijn ogen op en bid. De lofzang wordt geboren in de weg van de vernedering voor de Heere. Dan maakt Hij het waar: wie klopt, die zal open gedaan worden. En als Hij komt neemt Hij alles mee. Al wat u ontbreekt, schenk Ik, zo gij ’t smeekt, mild en overvloedig.

O dat wonderlijke geloof, dat over de omstandigheden heen mag zien en zich vast grijpt aan een heil en vrede en uitkomst belovend God. Dan verandert Hij eerst de geestelijke omstandigheden. Er komt ruimte in het hart en u gaat de goedheid des Heeren zien en belijden.

Daar komt het op aan in het leven. En als dan ook nog eens de uitwendige omstandigheden veranderen wordt dat als een toegift ervaren. Paulus en Silas maken het wonder van de gebedsverhoring mee en worden gelijk weer als dienaren van de Heere Jezus aan het werk gezet. Dat laat ons zien dat hun gebed niet allereerst en vooral was om losmaking van hun boeien, maar om de komst en voortgang van Gods Koninkrijk. Ze waren immers naar Filippi gezonden om daar het Evangelie te verkondigen? Ze waren immers in dienst genomen van de Koning der Kerk opdat Zijn Naam ook onder de heidenen bekend gemaakt zou worden? Zie, dat was nu hun eigenlijke gebed geweest. Zo leert de Heiland het

Zijn discipelen. Eerst bidden: Uw Koninkrijk kome. En dan: Geef ons heden het dagelijks brood. Die volgorde. Zoek eerst het Koninkrijk van God en Zijn gerechtigheid en al die andere dingen die u nodig hebt zullen u toegeworpen worden. En dat alles om het werk van Christus, Die de meest donkere nacht is ingegaan, opdat er vrede en heil zou zijn voor een verloren zondaarsvolk.

De Heere Jezus heeft in de nacht waarin Hij verraden werd ook de lofzang gezongen. Hij wist dat Zijn werk, Zijn zaligmakend werk, zowel in het verwerven van het heil, als ook in het uitdelen van het heil door middel van Woord en Geest, zeker slagen zou en volbracht zou worden. En moeten wij tot de lofzang gebracht worden, moeten wij het leren om psalmen te zingen in de donkere nacht, de Heere Jezus was ook in dit opzicht volmaakt. Maar ook Borg, Die plaatsbekledend Zijn weg ging. En zo is er verzoening, ook voor opstand, ongeduld, ongeloof. En vernieuwing van het hart. Zo dat het zelfverloochening leert en een bij tijden vrolijk dragen van je kruis.

ds. K. Hoefnagel

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wie zijn het, die straks eeuwig bij de Heere zullen wonen? Dat zijn die mensen, die met hart en ziel leren belijden wie Jezus Christus is. Belijden betekent spreken, getuigen, Zijn Woord uitdragen. Het lijkt zo zwak en onbetekenend, maar daardoor wordt de overwinning behaald.

Belijden wordt aanbevolen
Dat doet de Heere Jezus. Toen Hij naar de hemel opvoer gaf Hij de opdracht aan Zijn discipelen dat zij Zijn getuigen zouden zijn. Zij moesten de belijdenis van de opgestane en verheerlijkte Christus uitdragen in deze wereld. Het persoonlijk getuigenis van de kerk is het enige echte wapen dat de kerk ter beschikking staat.
Het is juist door dit getuigenis dat de kerk van de Heere Jezus zich zo sterk heeft uitgebreid. Heel de geschiedenis van de kerk groeide de kerk als gevolg van het persoonlijk getuigenis. Het begon gelijk na de Pinksterdag te Jeruzalem. De kerk werd uitgebreid. De Heere voegde dagelijks toe aan de gemeente, die zalig zou worden. Dit gebeurde allemaal door de verkondiging van het Woord van God. Dat is het getuigenis dat klonk uit de mond van eenvoudige mannen en vrouwen. Het is door het getuigenis van de apostelen en de eerste christenen, dat de kerk van de Heere onstuitbaar groeide. Christus Zelf wijst ons de noodzaak aan van het persoonlijk belijden.

Belijden wordt aangeleerd
Om de Naam van de Heere Jezus te belijden en Zijn Woord uit te dragen in deze maatschappij is de leiding van de Heilige Geest nodig. Pas wanneer een mens persoonlijk de liefde van de Heere in zijn hart ervaart zal hij over deze liefde kunnen spreken. Pas wanneer een mens beseft dat hij gered is door het bloed van Christus van al zijn zonden, zal hij of zij vol zijn met het verlangen om goed van God te spreken. We spreken wel eens over het inwendig getuigenis van Gods Geest aan het hart. Dat heeft bekering tot gevolg en zo wordt het geloof opgewekt. Om werkelijk te kunnen belijden hebben wij een persoonlijk geloofsleven nodig met Christus. Zo alleen wordt dat belijden ons aangeleerd.

Belijden is actueel
In Openbaring 12 wordt gesproken over de strijd tussen de kerk en de antichrist. Hoe kan de kerk standhouden tegen het geweld, de list en woestheid van de vijanden van Christus? Al zijn ze nog zo zwak in zichzelf tegenover woeste vijanden, toch wordt de overwinning behaald. Die overwinning kan alleen behaald worden door het geloof en door het getuigenis van hun lippen. Zij behoren goed van Christus te spreken en aan Zijn Woord vast te houden.
Dit is heel actueel omdat vandaag het gezag van de Bijbel ondermijnd wordt. Dit gebeurt ook in kerken die zich nog gereformeerd willen noemen maar het feitelijk niet meer zijn. In onze tijd hebben wij het unieke van het christelijk geloof te belijden en dat juist tegenover andere godsdiensten. Dan kan het ook zijn dat dit belijden, lijden met zich mee zal brengen. Maar langs deze weg wordt toch de overwinning behaald. Een zondig en zwak mens kan toch de duivel overwinnen, niet in eigen kracht, maar alleen door het belijden van Christus.

Belijden leidt tot aanbidden
Dit ware belijden leidt tot eeuwige aanbidding in het Koninkrijk van God. Gods kinderen zijn dan meer dan overwinnaars. Deze overwinning wordt behaald, zegt vers 11, doordat ze schuilen achter het bloed van het Lam. Al hun falen en tekorten worden bedekt door het verzoenend bloed van Christus. Daarnaast zijn zij bereid hun leven te willen overgeven zelfs tot in de dood en bij dit alles blijven zij vasthouden aan het getuigenis van Christus. Daarom is belijden zo belangrijk. Dat moet persoonlijk tot ons allen geleerd worden door de werking van Gods Geest. Christus is bereid dit ook aan u en mij te leren. In deze eindtijd hebben wij meer dan ooit nodig om te blijven getuigen van Gods waarheid. Zo alleen wordt de overwinning behaald.

Ds. G.R. Procee

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Meditatie

Onderwijs van de mieren

De mieren zijn een onsterk volk, evenwel bereiden ze in de zomer hun spijs. Spreuken 30:25

Bij de mieren in de leer gaan! Ja, dat is hetgeen, waartoe de Heere ons hier oproept. Op zichzelf genomen is dit al een vernederende zaak. Als mieren op ons terrein (keuken of kamer) komen, weten we niet hoe gauw we ze moeten verjagen met lokdoosjes of spuitbussen. Als wij op hun terrein (mierenhoop) komen, maken we ons maar gauw uit de voeten. De Heere roept ons echter op met grote aandacht naar de mieren te zien. Uit hun gedrag valt voor ons mensen heel wat te leren!

Dat betekent wel dat we moeten bukken. Op de knieën: „Heer' ai, maak mij Uwe wegen door Uw Woord en Geest bekend!"

Het eerste dat ons van de mieren wordt gezegd, is dat zij een onsterk volk vormen. Ze zijn inderdaad klein van omvang. Pas als je bukt of op je knieën gaat, ontdek je dat er vele van rondlopen. Onsterk. Een klein kind kan er tallozen tegelijk doodtrappen. Onze eerste indruk is dat al die mieren kriskras door elkaar lopen.

Allerlei studies over mieren leren ons echter dat zij een volk vormen. Zij zijn geen eenlingen, maar ze leven in groepen, die ieder weer eigen taken hebben. Maar met de verscheidenheid in gaven leven en werken die mieren doelgericht.

Wat een beschamende les voor ons mensen! Net als bij de mieren is er bedrijvigheid genoeg. Maar... wat een individualisme en egoïsme. Wat wordt er met de ellebogen gewerkt! Wat een naijver en afgunst allerwege. De mens is een liefhebber van zichzelf geworden. Alles draait om dat eigen-ik. In ons land en volk zien we de ontbindende krachten voortwoekeren. Is het in de kerk en in de gemeenten beter? Is daar nog samenbinding en doelgericht bezig-zijn? Iemand zei: „Wat een kibboets behoorde te zijn, verwordt tot een kibbelboets".

Laten we ook hieruit weer leren: „Wie God verlaat, heeft smart op smart te vrezen". Het is immers door de zondeval dat er niet alleen verwijdering is gekomen tussen God en de mens, maar ook tussen de mensen onderling. Is dat in ons persoonlijk leven al tot een diepe smart geworden? Onsterk. Ik kan mezelf niet meer terugbrengen in de gemeenschap van God. Ik kan alleen maar zondigen. Ik kan alleen maar schuld met schuld vermeerderen. Ik ben onbekwaam tot enig goed en geneigd tot alle kwaad. Misschien kunt u uw onmacht wel heel breed uitmeten. Maar is het ook bij de Heere bekend? Is het bij Hem beleden als uw persoonlijke schuld?

Voor onsterken ligt er in het mierenleven ook een heerlijke bemoediging. Hoewel zij immers een onsterk volk zijn, worden zij vanwege hun werkwijze ten voorbeeld gesteld. Zij werken doelgericht. Zij bereiden in de zomer hun spijs. In Spreuken 6 kunnen we lezen dat ze hun brood bereiden in de zomer en hun spijs vergaderen in de oogst. In de zomertijd houden ze al rekening met de wintertijd, al is die nog maanden veraf. Dat is nu in geestelijk opzicht voor ons allen de les.

De Heere ziet graag dat we ernst maken met onze toekomst. Zodra er de gelegenheid toe is, zijn de mieren bezig voedsel te verzamelen. Wat zijn we toch dwaze mensen wanneer we maar raak leven. Dan leven we maar raak, wanneer we onbekeerd voortleven. Wanneer we weigeren zondaar voor God te worden. Wanneer we maar bezig zijn zoveel mogelijk van het leven te plukken. De duivel fluistert ons nog in: je leeft toch netjes, je gaat toch naar de kerk, je geeft toch ieder het zijne?

De mieren houden rekening met de kwade dag. Prediker waarschuwt ook ons voor die kwade dag. Nu het nog zomer is, nu het nog het heden der genade is, nu we nog aan deze zijde van het graf staan, komt het aan op spijs bereiden. Christus sprak: „Werkt niet om de spijze die vergaat, maar om de spijze, die blijft tot in het eeuwige leven, welke de Zoon des mensen u geven zal". In dat werken om die spijze zal het geleerd worden dat het alleen geschonken wordt uit genade. Christus Zelf is immers het Brood des levens. Dat is de spijze, die nimmermeer vergaat. Dan vallen we er zelf buiten met ons werken en bezig zijn. Maar dan is dit het wonder: Hij, Christus, is het. Die uw heil bewerkte... Doelgericht bezig zijn, wordt dan ook: „Dies loof ik Hem mijn leven lang!"

Wanneer de mieren geen voedsel meer verzamelen, komen ze om. Zij zijn een onsterk volk. Daarom is het ook zo'n veeg teken als het stil wordt rondom Gods Woord.

Als kerken gesloten moeten worden. Als de tweede diensten verzuimd worden.

Als het onderzoeken en het bestuderen van het Woord Gods niet meer gezocht wordt.

Het komend winterseizoen is voor u nog zomertijd! Daarom... ga tot de mier, gij luiaard; zie haar wegen en word wijs.

Mieren krijgen wel eens te maken met tegenstanders. De mierenhoop wordt soms wreed verstoord. Maar blijf dan eens kijken naar die mieren. Staken ze dan hun heen en weer geren? Neen, ze gaan onverminderd door. Al zijn ze een onsterk volk en al blijven ze het. Misschien zijn er in uw leven ook wel omstandigheden, waaronder de rust zo wreed werd verstoord. Het ging stormen. Maar u werd uit het lood geslagen. U liet het erbij zitten. Kunt u dan van die mieren niet veel leren?

Gods volk krijgt ook te maken met tegenstand en tegenstanders. Wat kan het donker en duister in de ziel worden. Wat kan de boosheid en de vuilheid van het hart nog weer openbaar komen. Is uw hart eronder verbroken, is uw ziel verslagen? Weet dan: uw ontrouw heft Zijn trouw niet op. De Heere is het Die de hongerige brood geeft!

Wijlen ds. A. van de Weerd

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Meditatie ds. M. C. Tanis

Mijne duive, zijnde in de klove der steenrotsen, in het verborgene ener steile plaats, toon Mij uw gedaante, doe Mij uw stem horen, want uw stem is zoet en uw gedaante is liefelijk.

Hooglied 2:14

De duif miste haar Heere. Zal Hij nog naar haar omzien? Doet Hij het, dan zal het een genadewonder zijn. En inderdaad, het geschiedt, we zien de Bruidegom heengaan naar de steenrots, in wiens klove Zijn duif zich bevindt. Hij zocht haar weer op. Dit zoeken des Heeren was voor de duif geen onbekende zaak. Eenmaal heeft Hij haar voor het eerst gezocht. Zij woonde in een land der woestijn, in een huilende wildernis. Zij vroeg niet naar Hem. Zij zocht Hem niet. Kende ook geen begeerte naar Hem. Hij tot haar wel, en daarom zocht Hij haar op en trok haar met koorden van eeuwige liefde. Dit was een groot wonder. Dit zoeken vernederde haar. Maar nu vindt er nog een groter wonder plaats.

De duif was immers met genade van Hem afgegaan. Na genoten liefde ontrouw geworden. Ondanks haar openbaring komt Hij toch weer tot haar. Hij mint haar met een eeuwige liefde, d.w.z. Zijn liefde tot haar blijft bestendig, ja de liefdesverhouding Zijnerzijds wordt niet veranderd. En daar dit nu zo is, gaat Hij haar weer zoeken. Ja, komt Hij in liefde, niet vertoornd, niet verwijtend tot haar. Dit is niet te vatten, alleen maar zalig te doorleven. Heel zijn minnend hart komt uit in elk woord dat Hij spreekt.

Hoor maar, Mijne duive. Welk een woord in haar wangestalte, in haar trouweloze verlating van Hem. Mijne duive, al hebt u Mij verlaten, u blijft toch Mijn eigendom. Mijn geliefde. Toon Mij uw gedaante, doe Mij uw stem horen.

Toon Mij uw gedaante. En hoe is haar gedaante? Ze zegt het zelf: zwart. Zwart door de genade, door dienstbaarheid. Haar gedaante kan Hem niet behagen. Nu zegt Hij: Toon Mij uw gedaante. Kom tevoorschijn. Ik wil u zien. Maar ik ben zo zondig. Ik heb Uw goed doorgebracht. Ik ben van U afgezworven. Ik ben ontrouw geworden. Toon Mij uw gedaante. Kom zoals u zijt in uw zwartheid, in uw ellende, in uw ontrouw, in uw vervallen toestand. Ik wil u ontmoeten.

Doe Mij uw stem horen. Haar stem durfde ze niet te verheffen. Onrein was haar hart en daarom ook onrein haar lippen. En nu, doe Mij uw stem horen. Dit is, spreek maar. Leg uw hart maar bloot. Stort voor Mij uit uw ganse hart. Zeg Mij maar wat er in u leeft, verberg voor Mij niets. U moogt Mij alles zeggen. Ik zal naar u luisteren. Mijn oor is opmerkend naar uw geroep.

Want uw stem is zoet en uw gedaante liefelijk. Zie hier de drangreden, waarmede de Bruidegom aanklemt, dat zij haar gedaante toont en haar stem doet horen.

Uw stem is zoet. Uw biddende stem, ofschoon u slechts kunt piepen als kraai of zwaluw, kunt kirren als een duif. Zij is muziek in Mijn oren. Dit is wonderlijk, onbegrijpelijk. Toch is dit zo. Niets is de Heere aangenamer, zoeter dan de stem, de verborgen zuchtingen des harten, waardoor Hem de zonden, de ellende geklaagd wordt. Het duivengekir van een verslagen geest is Hem zoet. Hij luistert ernaar en wanneer het praktijk is, dan wordt rijk ervaren: Hij is nabij de ziel die tot Hem zucht en troost het hart dat schreiend tot Hem vlucht.

Uw gedaante is liefelijk. Dit wekt ook verwondering. Hoe is haar gedaante? Zwart als tenten van Kedar, als gordijnen van Salomo. Geheel zwart, onrein, afzichtelijk. Maar nu liefelijk bevallig in Zijne ogen. Zij valt Hem niet tegen. Hij heeft haar lief zoals zij is. Hij weet wie ze is. Zij is zwak van moed en klein van krachten en stof van jongs geweest. Hij heeft haar eenmaal genomen zoals zij was en daarom bemint Hij haar nog zoals ze is en blijft haar minnen. Hierin ligt de zaligheid, het heil van de duive eeuwig vast. Zijn onbezweken trouw zal nooit hun val gedogen, maar Zijn gerechtigheid zal hun naar Zijn woord verhogen.

Toon Mij uw gedaante, doe Mij uw stem horen. Als dit plaatsvindt, wat zal Hij dan doen? Hij zal dan Zijn gedaante tonen. Laten zien wie Hij is. Hij zal betonen dat Hij genadig, barmhartig, lankmoedig en groot van goedertierenheid is. Dan zal Hij spreken van troost en vrede, dan zal Hij het weer vlak maken. De kus der verzoening, der herstelling, der gemeenschap op haar gelaat drukken. Dan zal Hij betuigen: Ik, Ik ben het Die uw overtredingen uitdelg en uw zonde niet meer gedenk.

Zalige ure. Dat uur doet uiten:

Geloofd zij God, die Zijn genade Aan mij heeft groot gemaakt; Die voor mijn welstand waakt:

Zijn oog slaat mij in liefde gade. Hij wil mij heil bereiden; Mij in een vesting leiden.

Lezer, lezeres, kent u zulke uren in uw leven? Dat u 's Heeren soevereine liefde mocht ervaren? Nee? Dan behoort u niet tot 's Heeren duiven. Dan is uw plaats onder het adderengebroedsel. Dan geen innerlijke last van de havik. Hij is dan nog onze vriend. Onze vader. Jezus zegt het zelf: Gij zijt uit de vader der leugenen en doet zijn wil.

De zonde woelt en werkt nog in u, en u hebt daar geen last van. U zijt nog voor God een onoprechte. Nu kan de Heere u echter nog maken wat u niet zijt. Welk een wonder is dit. Voor de slang in het paradijs, voor de duivel en zijn trawanten, is er geen heil, doch tot het adderengebroedsel komt de Heere nog en zulken wil Hij door Woord en Geest nog van een adder maken tot een duif.

Mocht u dit gewagen? Dit zal al meer verwondering bij u verwekken. U openbaart u menigmaal als een botte duif. Is dit heden zo? Hoor Zijn stem: Doe Mij uw stem horen, toon Mij uw gedaante. Komt dan tot Hem zoals u zijt. U mocht zo komen en u zult ervaren, Zijn rijke soevereine liefde.

Hij zegt immers: Keert weder, gij afkerige kinderen, en Ik zal u van uw afkeringen genezen. Geschiedt dit, ja telkens weer, want ik blijf een botte duif, dan zal het wonder steeds groter worden dat Hij de getrouwe blijft. En weet u wat het grootste wonder zal zijn? Dat ik straks onafscheidelijk bij de Heere zal mogen zijn. Dan zal ik nooit meer weg willen en ook niet meer kunnen.

Dan wordt volmaakt waar:

Gelijk een duif, door 't zilverwit, En 't goud, dat op haar veed'ren zit, Bij 't licht der zonnestralen Ver boven and're voog’len pronkt, Zult gij, door 't goddelijk oog belonkt, Weer met uw schoonheid pralen.

Wijlen ds. M. C. Tanis

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Meditatie

Zeven lessen uit Salomo’s gebed ten tijde van het coronavirus

“Als er … pest wezen zal, …of enige krankheid wezen zal; Alle gebed, alle smeking, die van enig mens, van al Uw volk Israël geschieden zal; als zij erkennen een ieder de plaag zijns harten, en een ieder zijn handen in dit huis uitbreiden zal, hoor Gij dan in den hemel, de vaste plaats Uwer woning, en vergeef, en doe, en geef een iegelijk naar al zijn wegen, gelijk Gij zijn hart kent; want Gij alleen kent het hart van alle kinderen der mensen; opdat zij U vrezen al de dagen die zij leven zullen op het land dat Gij onzen vaderen gegeven hebt.” (1 Koningen 8: 37-40)

Deze tekst leert ons zeven belangrijke lessen:

1. Bidden

Wat zullen we doen? – Het gaat in deze tekst over verschillende soorten besmettelijke ziekten: pest of enige krankheid. Daarmee worden ernstige en minder ernstige ziekten bedoeld. In al die situaties wijst de Bijbel ons de weg van het gebed. Dat geldt dus ook voor ons. Nu het coronavirus zich in ons land en daarbuiten verspreidt. Laten we bidden. In het besef dat de Heere regeert. En dat gezondheid en ziekte in Gods hand zijn!

2. Voorbede en smeekbede

Hoe zullen we bidden? – Salomo spreekt over twee soorten gebeden: gebed en smeking:

· Met het woord gebed wordt onder andere voorbede bedoeld. Laat die voorbede er bij ons allen zijn. Voor degenen die al door het coronavirus getroffen zijn. Voor hen die bijzonder kwetsbaar zijn. Voor onze overheid die belangrijke beslissingen moet nemen. Voor degenen die werkzaam zijn in de gezondheidszorg en in andere vitale beroepen. Voor landen die nog ernstiger dan Nederland getroffen zijn. Voor elkaar.

· Met het woord smeking wordt een smeekgebed om Gods genade bedoeld. Wat hebben we ook dat gebed nodig! Het is de Heilige Geest, Die dit gebed aan zondaren leert: een hartelijk en vurig gebed om Gods genade, vergeving, bewaring en genezing. Buigend in de belijdenis dat wij dat alles niet verdienen, maar toch niet kunnen missen.

3. In de kerk en thuis

Waar zullen we bidden? – In gedachten ziet Salomo in dit gebed hoe het volk Israël zich in tijden van ziekte zal verzamelen in de tempel. Daar ligt een aansporing in om – binnen de grenzen van wat onze overheid toestaat – zo lang mogelijk samen te komen in de kerkdiensten, en ons daar te verenigen in voorbede en smeekbede.

Tegelijk geeft de Heere in Zijn wetten ook allerlei voorschriften die er op gericht zijn dat besmettelijke ziekten niet worden overgedragen. Melaatsen moesten bijvoorbeeld afgezonderd worden. Daarom zullen we ook in dit opzicht verantwoord moeten handelen en ons moeten voegen naar de voorschriften die de overheid geeft met het oog op de volksgezondheid en veiligheid.

Salomo spreekt ook over het persoonlijke gebed: alle gebed en smeking die van enig mens geschieden zal. We worden dus ook geroepen om ons thuis voor de Heere neer te buigen in voorbede en smeekbede. Op zondag als we niet naar de kerk kunnen gaan, maar thuis meeluisteren. Maar ook iedere dag doordeweeks.

4. De plaag van ons hart

Met wat voor hart zullen we bidden? – Salomo zegt, dat het nodig is, dat we in tijden van ziekte een ieder de plaag zijns harten erkennen. Daarmee wordt de natuurlijke verdorvenheid van ons hart bedoeld. De zonde is een ‘besmettelijke ziekte’ die nog veel ernstiger is dan het coronavirus. Ze is doorgegaan tot alle mensen en veroorzaakt de drievoudige dood. Wat is het nodig om deze plaag des harten voor de Heere te erkennen. Laten de huidige omstandigheden zo mogen worden geheiligd aan ons hart, dat we door ontdekkende genade bij de kwaal van ons hart gebracht worden.

Wat is het ook nodig om met de nood van deze plaag onze handen uit te breiden naar de Heere. Dat betekent: om onze eigen lege handen, ons gebrek, onze onmogelijkheden aan de Heere te laten zien. Voor Hem te belijden. Maar om ook alles van Hem te verwachten. Om in het gebed te vluchten naar de grote Heelmeester, Die uw en jouw hart kan reinigen en genezen. Zou voor de Heere iets te wonderlijk zijn?

5. Drievoudige noodkreet

Wat zullen we bidden? – Salomo bidt ons in vers 39 drie dingen voor:

· Hoor! Eerst wordt gevraagd of de Heere horen wil vanuit de hemel, Zijn vaste woonplaats. In die woorden klinkt eerbied en ootmoed. Er klinkt ook een belijdenis in door, dat God regeert. Ook in tijden van besmettelijke ziekte!

· Vergeef! Daarna wordt gevraagd of de Heere wil vergeven. Ook in een tijd dat een besmettelijk virus rondwaart, hebben we boven alles nodig, dat de Heere ons hart reinigt van al onze zonden. Dat Hij ons onze schulden vergeeft.

· Doe! Tenslotte wordt gevraagd of de Heere wil doen, handelend wil ingrijpen. We mogen de Heere inderdaad vragen om bewaring, bescherming, kracht, hulp, moed. Tegelijk vraagt Salomo ook, of de Heere een iegelijk naar al zijn wegen wil geven gelijk Hij zijn hart kent. De Heere kent onze wegen. Hij kent ons leven. Alles wat we hebben gedaan, gezegd, gedacht. Wat moet dat ons aanklagen. De Heere kent ook ons hart. Hij weet ervan, als we alleen maar bewaring of genezing nodig hebben om verder te willen leven zonder bekering en zonder God! Maar Hij weet er ook van, als onze zondige wegen ons tot schuld, schaamte en verdriet zijn geworden. En als er in ons hart een gebed is: Leer mij naar Uw wil te handelen; ‘k Zal dan in Uw waarheid wandelen; Neig mijn hart en voeg het saam; tot de vrees van Uwe Naam.

6. Onze bedoeling

Met welk doel zullen we bidden? – We mogen de Heere bidden om bewaring voor de ziekte. Of genezing ervan. Maar met welk doel vragen we dat? Met welk bedoeling willen we eigenlijk blijven leven? Om door te gaan met zondigen en met een leven zonder de Heere? Dan zouden we misschien niet ziek worden. Of wel weer beter worden. Maar om uiteindelijk te sterven zonder God en voor eeuwig verloren te gaan. Laat dat niet zo zijn! De Heere geve dat de woorden van Salomo het gebed van ons hart mogen zijn: Opdat wij U vrezen al de dagen die wij leven zullen.

7. De lijdende Zaligmaker

Op welke grond zullen we bidden? - Alleen op grond van het werk van de grote Zoon van Salomo, de Heere Jezus Christus. Naar Hém wijst de voorbiddende Salomo heen. Hij is Degene van Wie Jesaja het zegt: Het behaagde de HEERE Hem te verbrijzelen; Hij heeft Hem krank gemaakt. Een nog veel dieper lijden dan al het coronaleed van heel de mensheid bij elkaar, is op Hém aangekomen. Hij heeft het gewillig gedragen. Uit liefde voor Zijn Vader. En uit liefde voor verloren zondaren. Daarom strekt Hij ook in 2020 nog Zijn hand uit naar onreine melaatsen die met de plaag van hun hart aan Zijn voeten neervallen, buigend onder Zijn vrijmacht en pleitend op Zijn almacht. En Hij zegt het: Ik wil; word gereinigd. Mogen we ons met onze tijdelijke en geestelijke nood voor Hem neerwerpen in ons gebed.

Ds. A.J.T. Ruis

Tot inkeer gebracht

“en de Heere Zich omkerende, zag Petrus aan”

Lukas 22:61a

Op de donkere bladzijde van Petrus’ verloochening schijnt het licht van de eenzijdige trouw van God. Alleen om die trouw wordt dit afdwalende kind weer opgezocht. Heel ver was Petrus afgedwaald van zijn Meester. Nog maar kort geleden had tot hem het Woord van Christus gesproken: “Simon, Simon, zie, de satan heeft ulieden zeer begeerd om te ziften als de tarwe…”

En nu is dit vervuld. De verleider had hem verstrikt in zijn netten. Tot driemaal toe was de verloochening werkelijkheid geworden. Zelfs met een eed en vervloekingen had hij ontkend één van Christus te zijn. Hij is terecht gekomen in een diepe afgrond van zonde, waaruit hij zichzelf nooit kan redden.

Niet te diep echter voor de getrouwe Zaligmaker om Zijn verloren schaap weer op te trekken. Hoe groot is hier het lijden van die Zaligmaker. Hij is gegrepen door de bende. Hij is gebracht in het huis van de hogepriester. Hij is verlaten van Zijn discipelen, die allen van Hem zijn weggevlucht. Maar nog erger is voor Hem deze verloochening. Daardoor wordt Zijn lijden op een verschrikkelijke wijze vergroot. Het snijdt door Zijn borgziel, uit de mond van één van Zijn discipelen te horen dat hij Hem niet kent.

En toch … ook dat lijden is niet te groot om Zijn arbeid tot wederkeer te besteden. Hij draagt Zijn Kerk op Zijn hart, en niet in het minst Zijn Petrus. Dat was alleen onverdiende trouw uit het Goddelijke welbehagen. Deze gevallen discipel had alleen maar verdiend dat tot hem gezegd werd: “Ik laat u los omdat gij Mij losgelaten hebt”. Maar nee, Hij draagt de last van Simon er nog bij en brengt tot verbrijzeling en inkeer.

Gods bijzondere voorzienigheid openbaart zich hier. Juist als Petrus tot het dieptepunt gekomen is, kraait de haan en wordt ook Christus weggeleid van het ene vertrek naar het andere over de binnenplaats. En dan keert Hij Zich om en ziet Petrus aan.

Zijn mond spreekt niet tot hem. Zijn oog is genoeg. Het dringt door tot heel diep in zijn hart. En dat doet Hij als de betalende Borg. In Zijn betaling is de val van Petrus begrepen. Zo doet Hij Zijn oog naar hem uitgaan, verbrekend zijn ziel. Die blik ontdekt aan zijn zonde en doet hem wenend naar buiten gaan. Petrus wordt het gewaar dat zondigen voor Gods kinderen niet goedkoop is.

Onwederstandelijk is er kracht van de blik van Christus uitgegaan in de ziel van Petrus. Toch, dat oog is vol van Gods trouw en van Zijn liefde. Trouw in de ontdekking en trouw in het ontsluiten van de weg tot de hernieuwde gemeenschap met God. Zullen niet al Gods kinderen daar gedurig terecht komen? Alleen vrije genade brengt hen telkens weer terug. Hoe vaak bederven zij het. God Zelf ontdekt het hart en doet met smeking en geween het aangezicht van de Heere zoeken.

Nooit mag dat een reden worden om het niet nauw te nemen met de zonde. Veel meer ligt er een oorzaak in om de Heere aan te lopen om ontdekking en redding in het heden der genade voor ons allen. En bijzonder Gods kinderen hebben te vrezen voor de zonde. Maar dan blijft het genade omdat de Heere Zelf in zijn eeuwige trouw naar hen omziet.

Ds. D. Slagboom (1926-1997)

Meditatie januari 2020

‘Laat hem ook nog dit jaar’
Lukas 13:8

De vijgeboom uit de gelijkenis is een beeld van ieder mens zoals hij is in zichzelf. Het vonnis was rechtvaardig over deze boom uitgesproken, want hij heeft geen vruchten gedragen. Eigenlijk moest hij worden omgehakt. Maar, de boom heeft iemand die het voor hem opneemt, en dat is de hovenier. Hij vraagt aan de eigenaar van de wijngaard om een jaar uitstel. Hij wil het nog eens met die onvruchtbare boom proberen. ‘Laat hem ook nog dit jaar, totdat ik om hem gegraven en mest gelegd zal hebben’.

Dat is ons beeld. Och, dat we het te zien krijgen. We zijn het nieuwe jaar mogen ingaan. Maar wat hadden we te zeggen gehad als de boom van ons leven was omgehakt? Wie van ons moet niet eerlijk bekennen dat hij of zij veel lijkt op deze onvruchtbare boom? In onszelf zijn er geen vruchten. En ik heb het dan nog niet eens over stinkende vruchten. Maar: géén vruchten. Immers, we zijn toch door de Heere in de wijngaard geplant om voor Hem vruchten voort te brengen? Waar waren de vruchten? Er waren hoogstens wat bladeren aan de buitenkant.

Laten we onszelf onderzoeken en zeg het eens: heb ik vruchten voortgebracht die tot eer van God zijn? Heb ik in dit afgelopen jaar voor de Heere geleefd? En toch had God daar recht op. Want onze levensboom staat in Gods wijngaard. Hij vraagt niet teveel als Hij naar vruchten zoekt.

Is het dan geen wonder als Hij onze levensboom nog steeds laat staan? Moet het ons niet verbreken dat Hij ons nog niet moe is? Er waren geen vruchten in onszelf. Om dan nog maar niet te spreken van stinkende vruchten. Nog heeft de Heere in Zijn geduld gezegd: ‘Laat hem of haar ook nog dit jaar’. Nog houdt Hij niet op om wel te doen. Ondanks dat wij niet ophouden om kwaad te doen.

Maar bedenk het wel: uitstel is geen afstel. ‘Indien hij geen vruchten voortbrengt’, zegt de hovenier tot de eigenaar, ‘dan zult gij hem namaals uithouwen’. Straks valt dan toch de grote slag, en zoals de boom valt, zo zal hij liggen.

Maar nu zijn we tot op deze dag toonbeelden van Gods genade. De Heere wil ons nog dragen. Hij wil ons nog verdragen. Hij schenkt nog uitstel. Het vonnis is wel verdiend, maar wordt niet voltrokken. Ja, er is nog meer. Hij graaft rondom de boom en legt er mest om. Wat een moeite doet de Heere om toch vrucht bij ons te bewerken. Hij geeft het Woord, en de prediking, Hij overlaadt ons dag aan dag met gunstbewijzen. Hij geeft uitstel opdat het afstel kan worden. Ook het nieuwe jaar is genadetijd. Wat doen we er mee? Klop toch, roep toch, zoek toch! Want straks zal er geen tijd meer zijn. De tijd is duur. De gelegenheid is zo voorbij.

Dat het nieuwe jaar dan eens echt nieuwjaar mag worden. Dat het eens niet bij het oude zal blijven. Dat we eens niet meer dezelfde zullen blijven. We moeten veranderd, we moeten vernieuwd, we moeten wederomgeboren worden.

Als we die genade mogen kennen, dan zijn we het nieuwe jaar niet ingegaan omdat het vanbinnen beter met ons is. Onze levenstijd is geen beloning. Van de ene dag op de andere moeten we gedragen worden door het gebed van de grote Voorbidder, Die zit aan Gods rechterhand. En als er geestelijke vruchten aan de boom zijn geweest, dan mogen we dat niet ontkennen, maar dan moeten we wel dagelijks leren dat ze niet uit ons zijn, maar uit Christus.

Dat maakt ons diep afhankelijk om een nieuw jaar te beginnen, want ook Gods kinderen hebben wat hun bestaan betreft, alles tegen. Wat ze als vrucht aan de Heere kunnen geven, moeten ze eerst van Christus ontvangen. Anders hebben ze ook niets. Maar wat maakt dat arm en wat vernedert dat. Want hier moet alles van een Ander komen. Zalig zijn de armen van geest, want zij zullen rijk gemaakt worden.

Ds. F. Bakker (1919-1965)